El senso primo (e forse ùltimo) de na grafìa alfabèdega el xé fonèdego. No vol dir che ghe gà da èser un segno ùgnoƚo par un fonèma corispondente, ma che lexendo un dato grafo (o dìgrafo, do segni conbinài) se sà bastansa precixamente ƚa intension de'l scrivente. Ƚa grafìa vèneta tradisional latina, da "senpre" (XI sec.) evolvesta pì che altro adrìo a'l vaƚor fonèdego, ƚa xé documentada bastansa in detalio inte 'l manual de grafìa vèneta unidaria (G.V.U.), e so sto sito doparemo rasionalmente sti segni documentài, sforsàndose de mantegnir ƚa tradision. Vedi anca ƚe pàxine "how to read", co' exenpi de fonèmi e grafi spiegài in varie lengue.

Na grafìa de sto segnato paraltro, no vol gnanca dir corispondensa asoƚuta co' i soni de na lengua (a sto scòpo ghe xé i segni de ƚa IPA). Ƚa xé na grafìa artanto pràtica che tradisional, documentada da ƚa tradision de scritura, suficentemente fonèdega ma par tuti, sensa conplicasion. Prexenpio, no xé el caxo (almanco in varianse vènete) de star a distìnguer ƚa prononsia de bon, canton, morbin (co' "n" de "nave" in fin de paròƚa), co'l pì frecuente boṅ, cantoṅ e morbiṅ (boŋ, caŋtoŋ, morbiŋ) co' un "ṅ" veƚar (conforme indicasion gràfega de'l manual GVU); o cueƚa de un padoan masćio, sćenxa, co'l venesian masčio e sčenxa. Ste difarense de prononsia -mìnime- no ƚe pòrta anbiguità a'l intèrno de ƚa stesa variansa (caxo mai ne piaxarìa de pì come solusion rasional, voƚendo far distinsion in varianse ladin-vènete, un uxo invertìo rispèto a'l manual de GVU, come propòsto da tanti altri, riservando el "ṅ" a sto ène dental, soƚo co ghe xé da bexon). Un forèsto no'l sarà gnanca bon de sentir ste difarense, se no ghe ƚe femo notar in detalio, mentre un venetòfono no'l gà nisun problèma de interpretasion de ste stese paròƚe in ànbito de ƚa stesa variansa o pasando da xòna a xòna. Se pol pasar da un cantoṅ trevixan a un canton agordin sensa farse masa problèmi de scritura, e scrivemo senpre: canton. Da contro, no xé el caxo de sforsar l'asimiƚasion de pèxo co' pèđo o pèdo, pasando parfin par pèzo (che no prononsiemo cofà pèxo): ƚe xé almanco do paròƚe difarente, se no anca trè, che ƚe gà sicuramente ƚa stesa orìxene e -a'l tenpo prexente- el steso senso par divèrsi parlanti, ma altro che sfumadure mìnime de prononsia de ƚa stesa paròƚa, come che pol capitar de sentir co' l'alternansa de "ć" e "č", o de i ère venesiani (albanexi) e i ère de altre parte vènete.

So'l uxo de i èse, no ghe xé dubio che in varianse vènete no podemo doparar el sistèma suficente par el Talian. Anca voƚendo doparar na convension co' "ss" e "s" par distìnguer sorde e sonòre inter-vocal (da no lèxer mai cofà dopie consonante, in Vèneto inexistente) no basta, parché in Vèneto ghe xé tuti i caxi de èse sonòro: pre-consonante, post-consonante, in fin de paròƚa e in prinsipio de paròƚa. Par cui, se te dòpari senpre "s" par èse sordo (saco, stonfo, stròpolo, pasion) e no te vol scrìvar "xontar" e ƚora par fòrsa te gà da scrìver "ṡontar" (e nò co' "ż", zeta che in calche variansa vèneta el gà necesariamente da ser distinto da èse), cioè te gà da sostituir tuti i "x" de ste pàxine co' un "ṡ" (meṡe, paṡe, dòṡe, garaṡ, ṡente, ṡonta, ṡirotondo...) o altro segno idòneo; e se invense te piaxe de scrìver passion, dessestar, bissòrboƚa... (mai da lèxer dopia consonante), un segno ṡ, x o altro idòneo in altre poxision te sì obligà a dopararlo comuncue. A nialtri ne piaxarìa anca 'l uxo stàbiƚe de un segno èse distintivo (s<>x) pre-consonante, ma no siando drio tradision, come documentà inte 'l manual GVU, inte 'l gaƚepin gavemo adotà necesariamente na convension particoƚar nòstra e scrivemo par èse sordo vanti consonante sonòra: missmas, bissbor, bossgnaco, tetasslugne, bessle, ect ect ect. In tuti cheƚaltri caxi, ancaben "s" el sipia riservà par èse sordo, davanti a consonante sonòra xé da lèxerlo a'l incontrario cofà "x/ṡ" de "paxe" (come in Talian e come indicà inte'l manual GVU): bisnòno, bisnent, slacài, desnotar, bislongo, desligar, slacà, bismà (<> bissmas), covismòdo (<> covissmòdo) ...

So'l uxo scrito de 'l èle evanesjente, ben ciaro a i parlanti vèneti che i continua a scrìvarlo "ƚ/ł/ɫ", sensa tante distinsion gràfeghe de sfumadure ancaben documentàe, darente vocal palatal (e, i) xé stà dito tuto, 'vendo discuso na pasùa e supia, vòja par doparar praticamente acenti e silabasion, vòja anca co' exenpi de dixanbiguasion de paròƚe anca par gninte omòfone: sìmie e sìmiƚe, mìsie e mìsiƚe, àbie e àbiƚe, sai e saƚi, infiar e infiƚar, fiƚa e fia, piƚastro e piastro, reƚasion e reasion, ect... De xonta, no xé vero che, parlando, sti èle i sparise de'l tuto. Tuti i Vèneti i li gà ben prexente e i torna anca a "l" de'l tuto naturalmente. Custion incantonada masa in prèsa da calcheduni, ma sensa dar altre soƚusion acetàbiƚe e dignitoxe. Par el momento el prensipio (largamente condivixo) el xé cuesto: se definise "Ƚ" un segno par "semi-consonante dorsopalatal rilasada" derivà da "L"; anca co 'l xé scrito darente vocal paƚatal, anca fra do "i" o fra do "e", el rèsta tal cual definìo e no ghe xé caxo in cui, incontrando sto segno, se pòse prononsiarlo in altra manièra anbigua. Rexa fonèdega rispetada, tradision letraria scarsa parché el xé un fonèma emèrso da poco - 200 ani a'l màsimo.

Par el rèsto, no ghe xé altre nòde particoƚare, scrivi quadro o kuadro o cuadro, zhanca/ẑanca o thanca, ect... no canbia gninte.

Se te piaxe de ser informà so'l sistèma de acentasion che te vedi so sta scritura (nò i acenti che te cati sercando inte'l gaƚepin vero e pròpio) vedi sto link.